Prolog

Emma stanęła przy barierce i spojrzała w dół na księżyc i gwiazdy odbijające się w gładkiej tafli wody. Nagły warkot przerwał ciszę i wywołał uśmiech na ustach dziewczyny. Odwróciła się i dostrzegła motor wyjeżdżający zza zakrętu.

– Hej – chłopak z gracją zsiadł z maszyny i pocałował Emmę.

– Spóźniłeś się – szepnęła ona, między pocałunkami.

– Stop, stop, stop! – Diana wyrwała mi zeszyt.

– No co? – Popatrzyłam z wyrzutem na przyjaciółkę.

– Nie bierz tego do siebie, serio, ale... Taki banalny ten fragment – Diana chrupała paprykowego chipsa, bombę kaloryczną dla jej pseudo diety.

– Banalny? Banalny? – No dobra, nie umiem pisać romansideł, okej? Ale żeby od razu banalny? W każdej książce tak właśnie to wygląda i nikt się nie czepia.

– Nic się nie dzieje, plastikowy scenariusz filmowy – Diana przyjęła minę znawcy choć doświadczenia w tej kwestii nie miała za grosz. – Może by tak... Zabić Emmę?

– Co proszę? – porwałam z paczki chipsa i rzuciłam w tą okropną morderczynię fikcyjnych bohaterów.

– No dobra... To może chociaż ją porwą? No weź, to nie taki głupi pomysł.

Wzruszyłam ramionami i sięgnęłam po chipsa, ale moja ręka natrafiła jedynie na puste dno paczki.

– Wszystko zjadłaś? – posłałam jej kolejne mordercze spojrzenie.

– No co? Ta dieta... Och, ona mnie wykończy – Diana westchnęła teatralnie.

"Back In Black" AC/CD uniemożliwiło mi odpowiedz. Rzuciłam się do telefonu, leżącego obok mnie na łóżku i spojrzałam na wyświetlacz. Agnes: nie odbierać. Po mimo ostrzeżenia kliknęłam zieloną słuchawkę i zerknęłam znacząco na Dianę. "Macocha?" spytała niemo, a ja potaknęłam.

– Alyssa, gdzie jesteś? – Rozległ się skrzeczący głos.

– U Diany – odpowiedziałam bezbarwnym tonem. – Będę na kolacji. Jak zawsze.

– Przykro mi, ale musisz dziś wrócić wcześniej – w głosie Agnes słychać było autentyczny smutek. No tak, biedulka, musiała dziś spędzić godzinę więcej z tą okropną pasierbicą.

– A to niby czemu? – czerwone światełko zapaliło się w mojej głowie i przeskoczyłam na tryb: obrona.

– Alyssa, nie wiem o co chodzi. Wracaj, okej? Harold kazał mi dzwonić, to dzwonie.

– Jasne. Będę za dwadzieścia minut – rozłączyłam się i spojrzałam na Dianę. – Musze lecieć. Poprawię ten fragment w domu.

Spakowałam zeszyt i ołówki do torebki, po czym zarzuciłam ją na ramię i wstałam.

– Już boję się o naszą karierę pisarek – zaśmiała się Diana.

– Zamknij się – rzuciłam z uśmiechem i wyszłam.

-------

Jest prolog :D. Krótki, ale kolejne rozdziały będą zdecydowanie dłuższe. Wyszedł beznadziejnie, nie zniechęcajcie się nim xD. Kolejny rozdział jest w całości gotowy, muszę go tylko poprawić. Piszcie co sądzicie - to naprawdę motywuje